We zijn gesterkt in de aanname dat 'Ruimteschip Aarde' een hermetisch afgesloten capsule is die de mensheid beschermt tegen extreme straling, zonnevlammen, kosmische stralen, meteoorinslagen en andere bedreigingen van buitenaf. Omdat de ruimte niet wordt meegenomen in deze visie van het ruimteschip, ligt de milieuethiek in de ruimte decennia achter op die van de aarde. Dit is natuurlijk het toppunt van ironie, als je kijkt naar de invloed van de Earthrise- en Blue Marble-beelden die tijdens de groei van de milieubeweging vanuit de ruimte zijn gemaakt.

We bevinden ons momenteel in een fase van aggradatie. Sommige planeten stapelen lagen materiaal op dat door mensen wordt voortgebracht in de vorm van robots en de detritus die ze creëren; een antropogeen proces van herverdeling van elementen en mineralen van plekken waar de mens ze heeft gevonden. Wanneer de post-antropogene aarde opnieuw verwilderd is, is de industrialisatie op andere planeten en manen wellicht nog volop aan de gang. Er is dan een ander tijdsverloop tussen ruimte en aarde.

Om de ontmanteling van de aarde, de aantasting of erosie ervan te stoppen, worden andere hemellichamen ontmanteld om zo de kapitalistische fantasieën over grenzeloze groei te voeden. Hele asteroïden zouden kunnen verdwijnen; als het lichaam van een insect dat door een parasiet wordt overgenomen, worden ze verslonden. Door deze industrieën buiten de wereld te plaatsen kan de aarde zich terugtrekken uit het Antropoceen. Maar het gaat niet alleen om mineralen en grondstoffen. De eeuwenoude cyclus die stof en microben tussen de werelden laat circuleren is al verstoord.

Toen de mens zich in de jaren zestig, op zijn eerste ‘buitenvoertuiglijke’ activiteiten of 'ruimtewandelingen', buiten het Ruimteschip Aarde waagde, vormde de dreiging van back contamination door het vijandige zonnestelsel reden voor ongerustheid. De besmetting zat in de lucht of in de interplanetaire ruimte. In de film The Night of the Living Dead uit 1968 wordt een sonde bestraald die in een baan om Venus was gestuurd. NASA blaast de sonde op voordat deze op aarde landt, maar dit verspreidt de virulente straling, waardoor de doden opstaan en vervolgens de levenden in de eerste zombie-apocalyps verslinden.

In 1969 landden twee mannen op de maan en keerden terug naar de aarde. De astronauten werden 21 dagen in quarantaine geplaatst, om de verspreiding van eventuele ziekteverwekkers van de maan te voorkomen. In sommige landen werd een ernstige vorm van de oogontstekingsvariant conjunctivitis toegeschreven aan de astronauten die stof hadden laten opdwarrelen. Dat klopte: maanstof irriteert inderdaad de ogen en heeft ook andere schadelijke effecten op het menselijk lichaam.

In datzelfde jaar werd Michael Crichtons bestverkochte roman The Andromeda Strain uitgebracht. Een militaire ruimtesonde, bedoeld om micro-organismen voor de ontwikkeling van biologische wapens in de hogere atmosfeer te bemonsteren, stortte neer in de buurt van een stad in Arizona, waarna bijna iedereen daar aan acute bloedstolling stierf. De oorzaak was echter niet een aards organisme, maar iets dat door de botsing met een passerende meteoroïde werd overgebracht.

Er zijn zelfs beweringen dat het COVID-19-virus uit de ruimte komt.

De internationale commissie voor ruimteonderzoek (COSPAR) is verantwoordelijk voor het beleid inzake de bescherming van de planeet aarde. Deze probeert te voorkomen dat robots en mensen die naar andere planeten worden gestuurd, biologische materialen ‘meenemen’ die levende buitenaardse micro-organismen doden voordat ze kunnen worden bestudeerd. Op dit niveau van het leven is het onderscheid tussen ziekteverwekker en goede buur irrelevant. Aardse biologie is een dodelijk wapen – dat ontdekten ook de indringers van Mars in de roman van H.G. Wells, War of the Worlds, uit 1898.

Tot nu toe heeft de verkenning van het zonnestelsel gezorgd voor de identificatie van veel 'prebiotische' verbindingen op kometen en asteroïden, maar we weten daarbij niet of onze indringing de plaag al naar andere werelden heeft verspreid.

De ontmanteling van het zonnestelsel wordt een hard, koud proces, gedomineerd door robots en machines, gehard tegen straling en alleen gevoelig voor softwarevirussen. Deze zien als de drager van biologische ziektes en mutaties is de voorbode van de toekomstige staat van zijn op de grenzen van leven en dood.

Archaeologist Alice Gorman, AKA ‘Dr. Space Junk’, is specialized in orbital debris, deserted tracking stations and abandoned launching and landing strips. In short, space junk.

In her book ‘Dr Space Junk vs the Universe: Archeology and the Future’, Alice delves deeper into the traces she encounters not only in space but also here on Earth. From broken zippers, intertwined around an out-of-order space antenna, to the American flag, prominently planted on our moon; her discoveries always raise interesting questions.

Why did Elon Musk’s red Tesla have to go into space?