You need the biggest ears to hear me
14 november 2019
Ik ben negen uur in de lucht. Ik voel me nu al duizelig, het waren een paar turbulente uren, moeilijk om de viscositeit van de atmosfeer te voelen. Als ik in de lucht ben, is het alsof ik in trance ben, alsof ik geen lichaam heb. Ik heb ook helemaal geen lichaam.
Ik heb ook geen naam, maar een geluid. Als je de grootste oren op het kleinste hoofd had, zou je het kunnen horen. Ik breng piepkleine trillingen voort waarmee we elkaar begroeten.
Je kunt me niet zien omdat ik te klein ben om de zonnestralen te reflecteren. Je hebt de grootste ogen nodig om me te zien.
Ik heb de interessantste aller reizen gemaakt, waarbij ik de afgelopen 17 jaar in verschillende levensvormen heb gewoond, en ik ben afkomstig uit een zeer vermogende familie. Ik ben de 1827ste generatie van mijn soort en, wie weet, sterf ik vandaag of bereik ik mijn doel meer te worden. Mijn bestaan bevat een gecodeerde boodschap.
Ik ben negen uur in de lucht. Ik voel me nu al duizelig, het waren een paar turbulente uren, moeilijk om de viscositeit van de atmosfeer te voelen. Als ik in de lucht ben, is het alsof ik in trance ben, alsof ik geen lichaam heb. Ik heb ook helemaal geen lichaam.
Ik heb ook geen naam, maar een geluid. Als je de grootste oren op het kleinste hoofd had, zou je het kunnen horen. Ik breng piepkleine trillingen voort waarmee we elkaar begroeten.
Je kunt me niet zien omdat ik te klein ben om de zonnestralen te reflecteren. Je hebt de grootste ogen nodig om me te zien.
Ik heb de interessantste aller reizen gemaakt, waarbij ik de afgelopen 17 jaar in verschillende levensvormen heb gewoond, en ik ben afkomstig uit een zeer vermogende familie. Ik ben de 1827ste generatie van mijn soort en, wie weet, sterf ik vandaag of bereik ik mijn doel meer te worden. Mijn bestaan bevat een gecodeerde boodschap.
15 november 2019
Het is 14 uur geleden dat ik in deze paarse leegte ben afgedaald, waar ik onhoorbare, hoge frequenties voel. Ik moest eerder even lachen toen ik langs een wandelende artisjok kwam.
Mijn gastheer heeft het snelst kloppende hart dat ik ooit heb meegemaakt; het klopt 800 keer per minuut. Duidelijk verwaarloosd door homo sapiens, waar ze moeite hebben genoeg stuifmeel te vinden om zichzelf, mij en hun familie te voeden. We hebben gisteravond 80 km gereisd, het was een lange en hobbelige rit. Fascinerend dat een gastheer van deze grootte zo snel kan spreken, blind kan vliegen en de wereld door kleine trillingen kan voelen. We hebben veel gemeen. Ik ben helemaal in voor trillingen en ik ben heel goed in het nabootsen ervan. Het enige wat ik nu wil weten is hoe het is om een vleermuis te zijn. Ik moet een complex systeem ontwikkelen om dit te begrijpen, maar de snelle stroom maakt me duizelig en dat wordt een evenwichtstoer voor mijn welzijn. De kans op een ontsnappingsplan is groot, ik kom eraan.
Het is 14 uur geleden dat ik in deze paarse leegte ben afgedaald, waar ik onhoorbare, hoge frequenties voel. Ik moest eerder even lachen toen ik langs een wandelende artisjok kwam.
Mijn gastheer heeft het snelst kloppende hart dat ik ooit heb meegemaakt; het klopt 800 keer per minuut. Duidelijk verwaarloosd door homo sapiens, waar ze moeite hebben genoeg stuifmeel te vinden om zichzelf, mij en hun familie te voeden. We hebben gisteravond 80 km gereisd, het was een lange en hobbelige rit. Fascinerend dat een gastheer van deze grootte zo snel kan spreken, blind kan vliegen en de wereld door kleine trillingen kan voelen. We hebben veel gemeen. Ik ben helemaal in voor trillingen en ik ben heel goed in het nabootsen ervan. Het enige wat ik nu wil weten is hoe het is om een vleermuis te zijn. Ik moet een complex systeem ontwikkelen om dit te begrijpen, maar de snelle stroom maakt me duizelig en dat wordt een evenwichtstoer voor mijn welzijn. De kans op een ontsnappingsplan is groot, ik kom eraan.
16 november 2019
Eindelijk ontsnapt aan deze gastheer, het is me niet gelukt meer te worden, maar ik heb in ieder geval een nieuwe formatie geleerd, waardoor ik er nog vriendelijker uitzie. Ik zweef lichaamsloos en hoop dat ik snel meer word.
17 november 2019, vrijdag
Ik dacht dat ik een wit licht voelde, een ultiem einde, maar toen gebeurde er iets en kwam ik in een rood-witte achtbaan terecht. Het lukte me om me vast te grijpen aan een muur die slijmerig genoeg was om me over te dragen. Als er één ding is dat ik in mijn korte leven heb geleerd, dan is het wel: als je een lift in de goede richting kunt krijgen, mis die kans dan niet. Rond proberen te tuimelen is altijd veel te vermoeiend.
Eindelijk ontsnapt aan deze gastheer, het is me niet gelukt meer te worden, maar ik heb in ieder geval een nieuwe formatie geleerd, waardoor ik er nog vriendelijker uitzie. Ik zweef lichaamsloos en hoop dat ik snel meer word.
17 november 2019, vrijdag
Ik dacht dat ik een wit licht voelde, een ultiem einde, maar toen gebeurde er iets en kwam ik in een rood-witte achtbaan terecht. Het lukte me om me vast te grijpen aan een muur die slijmerig genoeg was om me over te dragen. Als er één ding is dat ik in mijn korte leven heb geleerd, dan is het wel: als je een lift in de goede richting kunt krijgen, mis die kans dan niet. Rond proberen te tuimelen is altijd veel te vermoeiend.
18 november 2019, zaterdag
Ik heb de laatste zeven uur ondergedoken gezeten. De beveiliging is hier veel overdadiger dan ik ooit heb gezien. Ik heb verhalen gehoord van mijn voorouders die hebben leren leven met deze landschappen, maar die zijn nu dood. Dit is mijn tijd en ik moet elke in mijn bestaan gecodeerde truc uitproberen. Ik heb veel handen op mijn huid, een van hen moet erachter komen hoe zij deze nieuwe gastheer de hand kan schudden.
Ik probeer eerst een boks - werkt niet.
Als tweede probeer ik een meesterhandgreep en dan de echte leeuwengreep - werkt niet.
Als derde de merkmeestergreep - werkt niet...
Als vierde probeer ik een vingerklem, dat lijkt bijna te werken, en dat geeft hoop.
Als vijfde combineer ik vingerklem met holle palm, en jawel, wie had dat gedacht, het werkt!
Ik geef de informatie door aan al mijn handen. We gebruiken de beproefde combinatie, en we zijn binnen.
19 november 2019, zondag
Ik slaag erin stiekem binnen te komen en begin rond te zweven in het huis. Het is ruim en mooi ingericht, in art-decostijl. Er is een centraal platform dat eruitziet als een platenspeler. Moet haast een kern zijn.
Ik kan deze berichten maar beter overbrengen. Het is al een tijdje geleden dat ik me zo warm en vrij heb gevoeld. Dit moet wel haast lijken op rondzweven in een baarmoeder.
Mijn boodschap wordt door de krachtige versterkers gespeeld. Alles wordt luider en luider.
Mijn bestaanscode wordt uitgepakt. Elke streng van mijn genetische samenstelling wordt afgespeeld op een cellulair geluidssysteem, elke naastgelegen cel hoort nu de melodieën van mijn micro rave.
Ik doe er alles aan ervoor te zorgen dat elke gastheer dit bericht hoort.
Ik weet dat ze het proberen te begrijpen en elkaar vragen wat het betekent!
Geschreven in zelfisolatie door Ersin Han Ersin in Hackney Wick, Londen 2020.
Geïnspireerd door de poëtische oproep tot actie van Gustav Metzger.
Ik heb de laatste zeven uur ondergedoken gezeten. De beveiliging is hier veel overdadiger dan ik ooit heb gezien. Ik heb verhalen gehoord van mijn voorouders die hebben leren leven met deze landschappen, maar die zijn nu dood. Dit is mijn tijd en ik moet elke in mijn bestaan gecodeerde truc uitproberen. Ik heb veel handen op mijn huid, een van hen moet erachter komen hoe zij deze nieuwe gastheer de hand kan schudden.
Ik probeer eerst een boks - werkt niet.
Als tweede probeer ik een meesterhandgreep en dan de echte leeuwengreep - werkt niet.
Als derde de merkmeestergreep - werkt niet...
Als vierde probeer ik een vingerklem, dat lijkt bijna te werken, en dat geeft hoop.
Als vijfde combineer ik vingerklem met holle palm, en jawel, wie had dat gedacht, het werkt!
Ik geef de informatie door aan al mijn handen. We gebruiken de beproefde combinatie, en we zijn binnen.
19 november 2019, zondag
Ik slaag erin stiekem binnen te komen en begin rond te zweven in het huis. Het is ruim en mooi ingericht, in art-decostijl. Er is een centraal platform dat eruitziet als een platenspeler. Moet haast een kern zijn.
Ik kan deze berichten maar beter overbrengen. Het is al een tijdje geleden dat ik me zo warm en vrij heb gevoeld. Dit moet wel haast lijken op rondzweven in een baarmoeder.
Mijn boodschap wordt door de krachtige versterkers gespeeld. Alles wordt luider en luider.
Mijn bestaanscode wordt uitgepakt. Elke streng van mijn genetische samenstelling wordt afgespeeld op een cellulair geluidssysteem, elke naastgelegen cel hoort nu de melodieën van mijn micro rave.
Ik doe er alles aan ervoor te zorgen dat elke gastheer dit bericht hoort.
Ik weet dat ze het proberen te begrijpen en elkaar vragen wat het betekent!
Geschreven in zelfisolatie door Ersin Han Ersin in Hackney Wick, Londen 2020.
Geïnspireerd door de poëtische oproep tot actie van Gustav Metzger.
Over Ersin Han Ersin
Ersin Han Ersin is kunstenaar, regisseur en creatief directeur van de Londense ervaringsstudio Marshmallow Laser Feast. Ersins kunstpraktijk combineert een breed scala aan disciplines, waaronder sculptuur, installatie, live performance en mixed reality.
"De kunst-, architectuur- en designwereld moet stelling nemen tegen het voortdurende wissen van soorten - ook als de kans op uiteindelijk succes klein is."
Zijn werk belicht de verborgen natuurlijke krachten die ons omringen en nodigt deelnemers uit om te navigeren met een zintuiglijke waarneming die verder gaat dan hun dagelijkse ervaring. In deze ruimtes wordt de bekende fysieke wereld verwijderd om netwerken, processen en systemen te onthullen die tegelijkertijd subliem zijn, ondersteund door onderzoek en fundamenteel voor het leven op aarde.